Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Ελεγχόμενη ελευθερία

Όλα ξεκίνησαν όταν η Ηρώ άρχισε να περπατάει.  Ήταν 10,5 μηνών περίπου!

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι 3 μήνες μετά θα είχε εξελιχθεί σε έναν τρομερό και φοβερό "εξερευνητή"!

Την αρχή αγόρασα ασφάλειες για όλα τα ντουλάπια και τα συρτάρια και απομάκρυνα από χαμηλά έπιπλα όλα τα αντικείμενα. Δεν την άφηνα να περάσει στο σαλόνι. Ο χώρος της ήταν όλο το υπόλοιπο σπίτι (εκτός του υπνοδωματίου των μεγάλων και του μπάνιου φυσικά).
Είχε "δεχτεί" τους μικροπεριορισμούς μιας και δεν την έχουμε μάθει σε πάρκο.
Περνώντας τώρα πια ο καιρός βλέπω ότι "αγριεύει"!
Μπορεί πολύ εύκολα να περάσει το μικροσκοπικό χεράκι της σε μικρά ανοίγματα ντουλαπιών και συρταριών, να ανέβει σε έπιπλα, σε κουτιά και οτιδήποτε της φανεί πρόσφορο.
Την αρχή μου φαινόταν αδιανόητο το ότι θα προσπαθούσε να κάνει το ακατόρθωτο! Τώρα πια όμως το θέμα έχει γίνει σοβαρό και επικίνδυνο.

Αντιδρά όταν της λέω ότι αυτό ή εκείνο δεν πρέπει να το κάνει. Γκρινιάζει και χτυπιέται. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να της αφήσω 2 ντουλάπια της κουζίνας χωρίς ασφάλειες με πολλά πολλά μπόλ και πλαστικά αντικείμενα. Πολλές φορές επίσης αφήνω και κανένα παιχνίδι κρυμμένο...ως έκπληξη!!!

Όσο για το όταν κάνει κάτι επικίνδυνο και από μέσα μου φοβάμαι.....δεν τρέχω φωνάζοντας πανικόβλητη. Διατηρώ την ψυχραιμία μου και σα να μην συμβαίνει τίποτα προσπαθώ να της αποσπάσω την προσοχή με πράγματα που γνωρίζω ότι της αρέσουν ή με κάποιο νέο αντικείμενο ή με παιχνίδι που εφευρίσκω εκείνη τη στιγμή!!! π.χ. ξαπλώνω στο χαλί και διαβάζω τα βιβλία της μιλώντας δυνατά για τα πανέμορφα ζωάκια ή παιδάκια, φατσούλες που βλέπω...Παίρνω από την κουζίνα τα πρώτα ακίνδυνα αντικείμενα που βλέπω μπροστά μου και τα συνδυάζω ώστε να κάνουν θόρυβο...κλπ κλπ κλπ...

Δεν της φωνάζω πια....ή έστω πλέον ελάχιστα....
Έτσι και δεν εκνευρίζομαι και εκείνη αποσπάται απ' αυτό που κάνει και της φεύγει έστω για λίγο επιθυμία αυτή.
Και όταν εκνευρίζομαι αντιλαμβάνομαι ότι δεν με εκνευρίζει εκείνη (που ουσιαστικά δεν μπορεί να καταλάβει και να γνωρίζει τους κινδύνους) αλλά εκνευρίζομαι μόνη μου που δεν έχω τρόπο να της περάσω αυτό που θέλω.

Οπότε...βρείτε τον τρόπο....δεν θέλει κόπο!!! :)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια: