Ένας χρόνος και κάτι ώρες...

Η τούρτα που έφτιαξε η μαμά για το κοριτσάκι της!

Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος.
Τόσο γρήγορα, τόσο επεισοδιακά, τόσο έντονα, τόσο τόσο τόσο...
Από την αρχή της εβδομάδας το μυαλό μου πήγαινε εμπρός πίσω...στις μέρες της εγκυμοσύνης στις μέρες που πλησιάζε ο τοκετός (που φυσικά και δεν γνώριζα), στην ημέρα του τοκετού και φυσικά σε αυτό που ζω σήμερα!

Θυμάμαι ότι ήμουν μια πολύ ευτυχισμένη έγκυος...απλά ζούσα αυτό που μου συνέβαινε χωρίς όμως να καταλαβαίνω απόλυτα τι είναι. Θέλω να πω...ότι ζούσα το καινούργιο, το πρωτόγνωρο. Ρουφούσα το καθετί που μου έδινε, ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές (αυτό συμβαίνει φυσικά ακόμη και τώρα).

 Ξαναζώ έντονα την πρώτη μέρα που μπήκαμε στο σπίτι μας και είμασταν πλέον τρεις! Βγήκα στο μπαλκόνι και έβαλα τα κλάμματα....όχι γιατί φοβήθηκα...ένιωθα ότι έτσι ξέπλενα το παρελθόν και ότι από εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε η νέα μας ζωή ως οικογένεια πια!

Μέρα με τη μέρα έβλεπα το βρεφάκι μου να μεγαλώνει...την αρχή αργά-αργά....χωρίς πολλά πολλά...σιγά-σιγά έμαθε να ανταποκρίνεται και να 'σου το πρώτο του χαμόγελο :) Σε κοιτάζει στα μάτια και περιμένει...ένα χαμόγελο...μια γλυκιά ήρεμη κουβέντα...ένα παιχνίδι. Αργότερα ξεκινάει να δυναμώνει το σώμα του και να μπουσουλάει. Και ο ενθουσιασμός έχει ανέβει (χαζομαμά γαρ...)...πωπω...και βλέπεις πως μεγαλώνει ένας άνθρωπος και πως εξελίσσεται. Τι μαγικό!!! :)
..Όταν δε το δεις να στέκεται μόνο του στα πόδια του και γίνεται πλέον περισσότερο ανεξάρτητο...καταλαβαίνεις ότι μέσα σε ένα χρόνο αυτό το πλασματάκι, που είναι ακόμη βρέφος, έχει κάνει απίστευτα πράγματα (έπονται και άλλα απ' ότι μαθαίνω!!!).

 Είναι εκείνες οι στιγμές που σκέφτεσαι όλα αυτά που έχεις πει στο παλερθόν για το πως θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου...Θέλεις να του δώσεις αυτό που δεν είχες εσύ την ευκαιρία στα χρόνια που μεγάλωσες. 

 Να του δώσεις τα φτερά και μετά να το αφήσεις να πετάξει ελεύθερο...τσουπ....και να το βλέπεις και να χαμογελάς....χωρίς τα δικά σου θέλω και αποθημένα να μένουν πάνω στην ψυχή του....εσύ τελείωσες...έχεις άλλο ρόλο τώρα πια...
Και έρχεται σήμερα η μέρα που δέχεσαι ευχές και συμβουλές για το παιδί σου από φίλους, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους και σε πλυμμυρίζουν ξανά τα συναισθήματα και η συγκίνηση σε κατακλύζει και λες: "Αχ όχι πάλι...θα ανοίξει η βρύση...που μου' λεγαν όταν ήμουν και γω μικρή!".

Εν τέλει, πιστεύω ότι αυτά τα συναισθήματα δεν χωρούν σε λέξεις... αν είσαι μητέρα μόνο θα καταλάβεις...!! :)

 

Χρόνια σου πολλά !

Η μαμά σου και ο μπαμπάς σου